شکوه دارم از خودم بربخت خود پا میزنم
سالها روضه میایم باز درجا میزنم

گریه ات را با گناهانم دراوردم ولی..
مینشینم ناله الغوث آقا میزنم

گرچه میگویم که دنیای منی یابن الحسن
در عوض قید شمارا پای دنیا میزنم

از دورویی خسته ام از دست دارم میروم
با همین اعمال زشتم حرف زیبا میزنم

من بدم اما دعایم کن تو بابای منی
طفل بازبگوش هستم روبه بابا میزنم

خیمه ات خلوت که باشد درد دل راحت تر است
پس میایم حرفهایم را سحرها میزنم

طاقت من طاق شد پس کی براتم میرسد
یا ببر تا کربلا یا که خودم را میزنم

بازهم از طوس دارد برگ دعوت میرسد
برگه حاجات خود را در حرم تا میزنم