میعادگاه دوست

ای عاشق مشتاق که خواهان لقایی 
در راه طلب گم شده‏ای بی‏سر و پایی 
میعاد گه دل بر جانانه همین جاست 
یک لحظه به خود آ و نظر کن که کجایی 
با عجز بر این خاک گران مایه بنه سر 
گر آمده‏ای بر در سلطان به گدایی 
دست طلب انداز به دامان وصالش 
شاید برسی از ره لطفش به نوایی 
تو بندگی‏آموز که آن شاهد یکتا 
داند روش بنده نوازی و خدایی 
او خوانده تو را بر سر خوان کرم خویش 
شرمنده چرایی تو ز بی‏برگ و نوایی؟ 
بی‏پرده کند جلوه گری از در و دیوار 
تو ناله و فریاد بر آری ز جدایی 
معشوق بود بر سر پیمان محبت 
زشت است اگر بر سر میعاد نیایی